اکبر بهاری*

مسئله ی پیری و جوانی نظام ، مسئله ای که باید در حرکات انقلابی دانشجویان در تسخیر لانه جاسوسی انگلیس یافت.هر چند انقلاب اسلامی ایران به اعتراف تمامی تئورسین های غرب و شرق یک انقلابی بی بدیل و بی نظیر در نوع خود بوده است که شاید وجود رهبری عالم و فرزانه و همراهی و همیشه در صحنه بودن ملت، گواهی بر این ادعا باشد ولی همواره انقلاب ما همچو همه ی انقلاب ها از افات و گزندها مصون نیست و دست اندازی‌ها و توطئه گری های بدخواهان، همیشه احتمال انحراف و نفوذ نااهلان را هر چند کم، دور نمی کند ولی در این چهار دهه از انقلاب اسلامی که اولین تجربه حکومت اسلامی در دنیا است، ما شاهدیم که انقلاب با صلابت‌تر از همیشه، پرتحرک تر و با تدبیرتر از دیروزش به مسیری که سراسر از خطرها و فتنه های است با ایمانی قوی و قلبی مطمئن به راه خود ادامه داده و هر سال با پوست اندازی سیاسی و اجتماعی با شکلی نو و در قامتی نوتر پابه عرصه ها نهاده و قدم به جلو برداشته است، یعنی هر سال انقلاب به جوانی با تجربه تر تبدیل می شود که شاید برای اولین بار است یک انقلابی می تواند چنین ویژگی را به خود اختصاص دهد و شاید عمده دلیلی را که می توان در انحراف و سرانجام نابودی انقلاب های کبیری چون فرانسه و... برشمرد، همین یکنواخت شدن و خوپذیری به یک سری اهداف خوار و خفیف و کوتاه آمدن از آرمان‌ها ودر نهایت تبدیل شدن به یک‌سری افراد انقلابی با پست و مقام های بی شمار و مصلحت اندیشی های بی خود و بی جهت و تبری جستن از رفتار انقلابی خود در چند سال پیش است.