تحولات اجتماعي و سياسي در خاور ميانه‌ي اسلامي و عربي بي شك با يكديگر پيوندي وثيق دارند. ايرانيان، مصريان و اهالي تونس و يمن و مردمان اردن و شجاعان عرب در لبنان و فلسطين درد و زخمي مشترك و آمال و آرزويي واحد آنها را به هم نزديك مي سازد.

درد ايراني، درد يمني و درد فلسطيني، درد ايراني است گو اينكه رنج فلسطيني، اندوه و جراحتي بر قلب مصريان و امت انقلابي تونس نيز هست. اكنون كيست كه نداند مردمان اين ديار را روس‌ها و انگليس‌ها و متخصصين فرانسه و جماعت سلطه‌گر يانكي از يكديگر دور داشته اند، يكي را به‌نام "عرب" و ديگري را به اسم "عجم"، و آن ديگري ها را بنام "خلق مديترانه اي" و "بين النهريني"  از خويشتن خود غافل كردند. صرف‌نظر از اين واضحات، نگارنده امّا برآن است كه در دوره‌ي اخير، سران فتنه‌ي ايراني، حداقل  مسووليت تأخير "يك فصل" يا "يك نيم سال" از انقلاب اسلامي مصر و تونس را بر ذمّه‌ي خويش دارند. مي گوييد چگونه فتنه‌ي ايراني پارسال، انقلاب ملت هايي در ديگر بلاد را به تأخير گذارده است؟ در پاسخ بايد گفت كه كافي است فقط تحولات  منتهي به سال اخير را فهرست كنيد! آن‌وقت به رازي بزرگ در فتنه‌ي هزار توي ايراني پي خواهيد برد.